می‌زاک، حرف‌های خوب خوب

می‌زاک فیلمی است که فقط حرف‌های خوب می‌زند و پر از شعار است. در جای جای این فیلم شخصیت‌ها سعی می‌کنند حرف‌هایی درباره درستکاری و بدی جنگ بزنند که به شدت توی ذوق مخاطب می‌زند. فیلم علی‌رغم بهره گرفتن از یک سوژه جالب که بچه‌ای است که نمی‌خواهد به دنیا بیاید، نتوانست در فیلمنامه پرداخت خوبی از این سوژه نشان دهد. فیلمنامه دیالوگ‌های بسیار ضعیفی را در دهان شخصیت‌ها قرار داده، دیالوگ‌هایی که همان طور که اشاره شد، شعاری است و پر از حرف‌های خوب.

می‌زاک دارای شخصیت‌های فراوانی است. شخصیت‌هایی که در طول فیلم چیز زیادی از زندگی‌شان نمی‌بینیم. شخصیت‌های اصلی فیلم هم که تی‌تی و گل‌برا هستند، چیز زیادی از گذشته‌شان به مخاطب ارایه نمی‌دهند.

دوربین در می‌زاک مدام در حال بالا رفتن و پایین آمدن است و البته همراه با صدایی خاص که این تکرار حرکت دوربین و شنیدن مداوم صدا باعث رنجش و سردرد مخاطب می‌شود که ای کاش کارگردان از حرکات دیگری نیز استفاده می‌کرد.

با وجود این که می‌زاک در گیلان اتفاق می‌افتد، بازیگران این فیلم گویشی چندگانه دارند. گویشی که نه گیلکی است، نه تهرانی. بازیگران این فیلم هم با وجود سابقه‌ی فراوان و حرفه‌ای‌شان نتوانستنه‌اند بازی دلچسبی از خود ارایه دهند. باران کوثری که نقش تی‌تی را بازی می‌کند و لال است، نتوانسته به خوبی از صورت و حرکات بدن برای انتقال حس به تماشاگر استفاده کند و باقی بازیگران هم بسیار ضعیف ظاهر شدند.

به قولی: «تا آدم خوبی نباشی، بچه‌ی تی‌تی‌جان به دنیا نمی‌آید.»

نقد و بررسی: میلاد قزللو، باران ما، تازه‌های باران